Herria eta hizkuntza

Iragan egun batez, ostatu batean
bi lagun ari ziren eztabai betean
biak ziren euskaldun zintzoak ustean,
halere ezin adi elkarren artean;
entzuten egon naiz umore tristean.

Ez dut osorik hartu baten parabola
erderaz mintzo baitzen, berak jakin nola
gure herri maiteaz zuela axola,
hau, bere gain beharra, bertzen men dagola,
"Gora Euskal Herria", frantsesez ziola.

Bertzea oldartu zen euskera garbian:
"gure hizkuntza ez da galduko - agian! -
Hori dugu bereixik guk Euskal Herrian
gainerakotan gaude ber besten neurrian
frantses eginak gira joan den aspaldian!".

Bi gizon horietan, zuhaitz onekoa
batek ondoa zuen, bertzeak ostoa;
gauza arrado hori ez dut gustokoa
mendian bizi arren, dut ikustekoa
gaztainaren aldaxkez jantzirik pagoa.

Anai-arrebak, entzun ene aho-otsa:
izaite bat ez daike hezur hutsez osa;
herria da gorputza, hizkuntza bihotza;
bertzetik bereiztean bitarik bakoitza,
izaite horrendako segurra hil hotza.

Batzu herriaz oroit, euskeraz ahantzi
bertzek euskera maite, herria gaitzetsi
hizkuntza ta herria berez ez doatzi,
berek nahi daukate konpreni arazi
bata bertzea gabe ez daizkela bizi.

—EZ ZAITUGU AHAZTUKO, MILA ESKER IÑAKI
Hire oroiz, 1996ko uztailak 20—